Co słychać?

Tak, nie było mnie przez jakiś czas.

Dużo się dzieje.

Najpierw gościłam mamę i siostrzeńca - były zakupy, Stare Miasto, Kino, Stadion Narodowy,

kilka placów zabaw - było bardzo, bardzo miło.

Później byłam kilka dni na wsi, było słońce,

maliny,śliwki, dzieci, 

goście.

Później urlop się skończył

i zaczęła się codzienność.

Codzienność w pracy, którą codziennie przypłacam zdrowiem.

Jeszcze nigdy nie było tak ciężko, niestabilnie.

Codziennie rano piję melisę

drżę o swój zespół o moich podwładnych,

jak kwoka.

Drżę o siebie.

Pan B. szuka pracy od 4 miesięcy

- nie jest lekko.

Jeśli za chwilkę ja też będę musiała poszukać pracy

to będzie bardzo ciężko :((

Staram się o tym nie myśleć, staram się być twarda

ale chyba moje nerwy, serce, brzuch

żyją swoim życiem i nie wierzą mojemu uśmiechowi.

Sama tez już przestałam mu wierzyć.

Kończą mi się pomysły skąd brać siłę...

modlę się, nawet częściej

 ale czasem dławię się łzami, słowa grzęzną w gardle.

Siostra segreguje dziecięce ubranka - które się jeszcze nadają, a które nie.

Jeśli się nadają wyśle je paczką w styczniu .

No pewnie...po co one tutaj.

Za dużo myślę, za mało działam.

Leki mam jeszcze na 4 miesiące

patrzę co wieczór na tabletkę opisaną dniem tygodnia

i szepczę "nienawidzę cię", nie umiem myśleć o nich inaczej.

Powinnam być mądra - pomyśleć, że są drogą.

Nie umiem w te sposób.

Jutro idę do endo, wyniki badań mam lepsze ale

boję się co powie. Boję się za każdym razem gdy tam idę.

Jak zwykle w głowie za dużo, na głowie za dużo.

Jak to jest, że się to wszystko jakoś kręci.

Sama nie wiem.

Mniej piszę żeby nie jęczeć. 

Ale czytam Was codziennie.