Kiedy coś mówisz, to naprawdę tak myślisz?
Ile w twoim myśleniu i obrazie świata jest Ciebie, a ile głosu Twoich rodziców?
Mamy, która stworzyła ci w głowie obraz "idealnej" kobiety, żony , matki...
Taty, w którego oczach stawałaś się kobietą i tworzyłaś obraz mężczyzny.
Czy to, że MUSISZ zrobić codziennie obiad mężowi to Twoja chęć, ustalenie z mężem,
czy jakiś wewnętrzny imperatyw, który popycha Cię bezwiednie do kuchni, mimo, że stałaś 9 godzin w pracy albo biegałaś ze spotkania na spotkanie w wielkim stresie.
Czy słyszałaś całe życie - musisz nauczyć się gotować bo tak robią dobre żony.
Jaka jest Twoja wizja dobrej żony? A matki? ....
Możnaby bez końca.......
Świadomość siebie, swoich pragnień, swojego zdania i obrazu wszystkiego
może pomóc w swoim domu, w swoim życiu - żyć inaczej.
Jeśli to wiesz - być może inaczej wychowujesz swoje dzieci, jesteś inną matką i żoną,
a może inną kobietą niż Twoja matka.
To jest bardzo, bardzo trudne bo przecież nie jest łatwo oddzielić tego co jest w Tobie od urodzenia, od tego co nabyłaś poprzez życie.
Na co dzień o tym nie myślimy,
chyba że myślimy...
Myślicie?
Ja nie myślę ale staram się coraz częściej podchodzić do wszystkiego z taką refleksją -
jak mnie ukształtowała rodzina i czego nie chcę powielić w dorosłym życiu?
Nie znam się kompletnie na psychologii, obserwuję świat.
Po prostu.
Pewnie to wszystko jest prostsze niż mi się wydaje.
(Albo jeszcze trudniejsze)
Zastanawialiście się kiedyś nad tym w ogóle?