stylesheet' type='text/css'>

środa, 17 czerwca 2015

Dzisiaj

Myślałam w niedzielę, że nie dożyję środy.
A dzisiaj już prawie czwartek i żyję.
Dzisiaj o 9:00 zadzwonił kolega:
"uśmiechnij się, jest słońce, to będzie dobry dzień"
 - i nie był najgorszy.

-- // --
 
Przepis na leczo jest banalnie prosty,
właściwie nie mam przepisu bo zrobiłam je z głowy:
3 papryki kolorowe
1 cebula
2 cukinie 
2 puszki pomidorów
10 pieczarek

wrzuciłam wszystkie warzywa pokrojone w kostke
(poza cukinią ) do garnka
i na małym ogniu gotowałam.
Po jakichś 30 min dodałam pokrojone cukinie
i gotowałam jeszcze około 40 minut.
Doprawiłam solą, pieprzem, papryką.
Oddzielnie ugotowałam dużą pierś z kurczaka
 i dodałam pokrojoną, gdy ostygła.
To ilość na około 5 porcji.
Zero tłuszczu, warzywa i mięso.
Nawet było jadalne:)
 

poniedziałek, 15 czerwca 2015

Fix you

Co miłego dziś się wydarzyło?


- udało mi się być wcześniej w pracy i zdążyłam przygotować się do warsztatów
- poprowadziłam warsztaty, pierwszy raz od dawna,i okazało się, że nie wyszłam z wprawy
- kiedy wracałam po pracy, właściwie nie było korka
- Pan B. nie marudził, że nic nie ma do jedzenia i dał mi spokojnie popracować
- stopa mnie dzisiaj nie bolała (choć od 2 tygodni nie dawała mi spokoju)
- ugotowałam na 2 dni dietetyczne leczo po powrocie z pracy
- moja waga znów pokazała mniej
- opracowałam na jutro harmonogram, który o 10:00 prezentuję szefowej
- siostra przysłała kolejne zdjęcia siostrzenicy, które wywołały mój uśmiech
-  przeżyłam kolejny dzień ... jakoś

A teraz pójdę spać bo jutro nowy dzień, pełen wyzwań...
ale przed snem jeszcze  posłucham...
może dzisiaj zasnę.



 Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Kolejny idzie dzień...

-- wczoraj napisałam, ale nie kliknęłam "opublikuj" --

Jest taka chwila w tygodniu...
już nie ma spokoju weekendu, 
a jeszcze nie ma stresu poniedziałku
jest strach.
Niedzielne popołudnie.
Od kilku tygodni najtrudniejszy moment tygodnia.
Nie mogę spokojnie myśleć, uciekam od myśli o pracy, idę spać 
jak najpóźniej żeby rano nie przychodziło tak szybko.
Cały czas myślę - niedługo będzie lepiej - i to lepiej
nie nadchodzi.
Poprzeczka wisi tak wysoko, że za każdym razem jak skaczę
ją strącam.
I nie odbijam się coraz mocniej
tylko coraz wolniej biegnę,
choć widownia bije miarowo brawo.
Wiem, że nie mogę się mazać
bo nic a nic to nie da
ale niestety robię to.

Wiem, że od dawna cały czas tu pisze jak mi smutno i źle,
piszecie w komentarzach, że to się robi nudne.
Trudno.
Tak mi teraz jest.
Naprawdę wierzę, że to przejściowe.