Kiedyś...

Kiedyś było inaczej...

Kiedyś nie spieszyło mi się aż tak do domu.  Lubiłam po pracy spacerować od Placu Zbawiciela w kierunku Ronda Dmowskiego, patrzeć jak ludzie spędzają popołudnia w centrum Stolicy.

Lubiłam włóczyć się bez celu wczesnym wieczorem, a  zimą jeździć tramwajem dłuższą drogą i patrzeć jak pada śnieg za oknem i jak zasypuje przechodniów.

Stać w gigantycznym korku i marznąć na przystanku. Nikt na mnie nie czekał. Nikt nie pytał  – czemu wróciłaś taka zmarznięta?

Bardzo lubiłam być sama, szukałam miejsc gdzie mogę się zaszyć. Lubiłam spotkać się twarzą twarz z własnymi myślami. Lubiłam (sic!) płakać.  Było mi smutno, ale było mi z tym na swój sposób dobrze. Przyzwyczaiłam się chyba do takiego stanu umysłu i ciała, jaki wtedy panował.

I nauczyłam się z tym żyć.

Miałam inne zajęcia, byłam innym człowiekiem.  I choć mieszkałam w tym samym mieście… to było wtedy inne miasto.

Kiedyś było inaczej…

Nie umiałam użyć właściwych słów… Patrzyłam w niewłaściwy sposób… Wracałam w środku nocy do siebie, bo okazało się, że za długo ze mną nie można być. Udawałam, że jest tak jak chciałam żeby było. Tłumaczyłam sobie różne chwile swoją niedoskonałością.  Zawsze byłam wszystkiemu winna.

Kiedyś było inaczej…

Na samą myśl o dzieciach robiło mi się słabo. Widziałam już oczami wyobraźni koniec wolności i świętego spokoju. Płacz, nieprzespane noce, brak pracy...

Kiedyś było inaczej…

bo nie było Ciebie …