Kolejny idzie dzień...

-- wczoraj napisałam, ale nie kliknęłam "opublikuj" --

Jest taka chwila w tygodniu...

już nie ma spokoju weekendu, 

a jeszcze nie ma stresu poniedziałku

jest strach.

Niedzielne popołudnie.

Od kilku tygodni najtrudniejszy moment tygodnia.

Nie mogę spokojnie myśleć, uciekam od myśli o pracy, idę spać 

jak najpóźniej żeby rano nie przychodziło tak szybko.

Cały czas myślę - niedługo będzie lepiej - i to lepiej

nie nadchodzi.

Poprzeczka wisi tak wysoko, że za każdym razem jak skaczę

ją strącam.

I nie odbijam się coraz mocniej

tylko coraz wolniej biegnę,

choć widownia bije miarowo brawo.

Wiem, że nie mogę się mazać

bo nic a nic to nie da

ale niestety robię to.

Wiem, że od dawna cały czas tu pisze jak mi smutno i źle,

piszecie w komentarzach, że to się robi nudne.

Trudno.

Tak mi teraz jest.

Naprawdę wierzę, że to przejściowe.