Jeest!

Sobotę zaczynam od śniegu :)

I cieszę się nim jak dziecko:)

                                                                                                                                             weheartit.com

Już jutro...

Miałam zwolnić w tym tygodniu.

Zwolniłam.

Co prawda bardzo niewiele

ale to zawsze już COŚ.

Chcę być mądra.

Uczę się nie spieszyć.

Podchodzić ze spokojem.

Nie wykonywać gwałtownych ruchów,

nie mówić za dużo.

Przetrwać muszę do końca ten dzień...

tydzień...

bo już jedną nogą ...

jestem pod ciepłą sobotnią kołdrą

jedną ręką

chwytam poranny sobotni kubek z kawą

jednym okiem 

widzę to, co dzisiaj widziałam tylko we śnie

jednym uchem słyszę

co w sobotę będzie mi w domu grać...

Marchewkowe...

Nie przepadam za dynią

ale chodzi za mną pomarańczowy kolor

od kilku dni.

Postanowiłam więc zrobić dzisiaj muffinki marchewkowe.

Przepis wzięłam stąd

Składniki:

1,5 szklanki mąki

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia (urosły u mnie mimo, że nie dodałam sody

 -na zdjęciu wydaje się, że bardzo małe

 bo nie mam blachy do muffinek i piekłam w samych papilotkach,

 ale urosły i nie upadły mimo, że ciasto jest dosyć ciężkie)

sól - płaska łyżeczka (nie dodałam bo zapomniałam)

przyprawy: cynamon, gałka muszkatołowa, imbir

(u mnie cynamon oraz przyprawa do piernika)

(i to jest miska numer 1)

3 jajka

3/4 szklanki oleju

2 szklanki, startej na tarce, na drobnych oczkach, marchewki 

(u mnie dodatkowo jedno jabłko i są bardzo wilgotne - bez jabłka chyba byłyby równie dobre)

3/4 szklanki brązowego cukru

(ja dodałam pół szklanki białego)

(to jest miska numer 2)

Wykonanie:

Jajka ubić, dodać cukier  i olej i marchew.

Zawartość miski numer 2 przelać do miski numer 1 ( z suchymi przesianymi składnikami).

Wymieszać całość. Piec w temperaturze 180 stopni  około 25 minut - na metodę patyczkową :)

Robi się je  bardzo szybko i bardzo łatwo,

a to dość istotne gdy ma się zaledwie kilka chwil w domu przed snem.

Jutro urodziny Pana B.

To będzie dobry dzień.

Już nie będę marudzić.

Obiecuję.

:)

Maruda

Ja naprawdę bardzo lubię swoją pracę.

Ale już nie mogę się doczekać kiedy stąd wyjdę.

Muszę jednak szukać pozytywnych stron.

Mam nadzieję, że do 17:00 je znajdę.

                                                                               weheartit.com

Nijaka

Po raz kolejny od czwartku
 pochylam się nad klawiaturą
 i chyba tym razem naprawdę nie mam nic do powiedzenia.

Niestety jedyne co przychodzi mi do głowy to jakieś smutki.

Można zrzucić wszystko na jesień

 - no tak... jesień...

Pewnie, że jesień...

moja wspaniała, ukochana....

więc dlaczego to ma być jej wina?!

Może hormony

 (najprawdopodobniej hormony)

od wielkiej radości 

przechodzę do wielkiego smutku

i tak w nim trwam

i naprawdę 

nie nie nie

nie potrzeba mi pocieszenia.

To minie

prawdopodobnie

minie

wraz z pierwszym śniegiem.

A na razie zapadam się, zapadam...

i jeśli się uśmiecham
to tylko dlatego, że tak trzeba.