Mam bałagan

Gorzknieję.

To normalny objaw?

Mam kiepski nastrój.

Wkurzam się bo ciągle pisze o tym samym.

Chciałabym uporządkować wszystko.

Posprzatać przeszłość i iść do przodu.

Męczę się.

Bardzo się męczę.

 

 

Rozmawiałam dzisiaj w pracy

z kimś fascynującym.

Kolega - dyrektor

z niezwykłą biografią.

Bardzo mi zaimponował.

Spotkanie miało dotyczyć strategii,

a godzinę rozmawialiśmy

po prostu

o życiu.

Niewiarygodne jak podobni jesteśmy- choć dzieli nas

i wiek i doświadczenie to łączy podejście do wielu spraw.

Nawet w pracy coś potrafi zaskoczyć.

Tak bardzo zaskoczyć...

 

Do urlopu zostało 9 dni.

 

"Nie byle kto umie się cieszyć byle czym i byle co
Choć byle jak, bylebyś ty, byleby być
Bylebym mógł odkurzyć mózg choć trochę
I gdy będziesz jak skała zawsze zmieniać się w wodę"

 

 

 

 

Latanie

Fascynują mnie samoloty.

Jak tak wielka maszyna unosi sie

 i pokonuje setki kilometrów w powietrzu?

 Niezwykłe.

Lubię lotniska.

Zwłaszcza czekać na kogoś i obserwować

wzruszające sceny powitania.

Lubię latać.

Start samolotu jest doznaniem nieporównywalnym z niczym.

Wzrusza mnie bardzo.

Dzielnie znoszę turbulencje i zatkane uszy.

Przynajmniej dotąd tak było.

 

Lecę w sobotę do siostry.

Przytransportować siostrzeńca na wakacje.

Lecę tylko na 3 dni

ale to już przedsmak urlopu.

 

źródło

 

--// --

 

Do urlopu  11 dni.

Saudade

Niedzielny wieczór

jedna z moich najmniej lubianych części tygodnia.

Jeszcze w sercu tli się żal za weekendem

a już drży serce stresem poniedziałkowym.

Nie lubię.

Przeczytałam dzisiaj stary pamiętnik.

Miałam 25 lat,

byłam głupio zakochana,

zaczynałam życie w stolicy,

miałam durną pracę,

fajne współlokatorki,

... byłam wtedy taka głupia.

Smutek wywołują tamte wspomnienia

nie wiem czemu po nie dziś sięgnęłam.

Ostatnio myślę o tym co się wtedy wydarzyło -

częściej.

Może szukam w życiu chwil,

które podchodzą pod kategorię

"może to kara za..."

Wiem, że wszystko jest po coś.

Wiem, ponadto, po co było wtedy tamto

(przynajmniej częściowo)

ale ani trochę nie jest mi z tym lżej.

Wylałam w swoim życiu 

mnóstwo łez

jakby tak zebrać dzieciństwo, 

czasy liceum, studia,  początki w Warszawie

i teraz...

Chciałabym w końcu móc się śmiać

tak po prostu śmiać - 

ze szczęścia, z radości

śmiać, śmiać, nie móc przestać.

Wiem, że powinnam codziennie

znaleźć choć jedną rzecz,która mnie ucieszy

ale jaka radość może być z tego, 

że upiekłam schab 

i nawet mi wyszedł....

ha ha ha

...

Do urlopu zostało 14 dni.

Od.. do...

Chciałabym żyć tak jak kiedyś.

Pracować z wielką przyjemnością

i nie pracować z wielką przyjemnością.

Nie bać się o to, co się może wydarzyć.

Zasypiać spokojnie bez żalu i pretensji.

Śnić piękne sny.

Nie potrzebuję pomocy.

Potrzebuję świętego spokoju.

Czasem oglądam bajki.

Czasem chowam się pod kołdrą.
Czasem świat, wdeptując mnie
swoim wielkim butem w asfalt,
łamie mi żebra.

Stoję przed wielkim znakiem zapytania.
Myślałam, że moja praca jest taka "na zawsze"
a tu wcale nie wiadomo.
A nawet chyba wiadomo, że nie jest.
O strachu już pisałam więc się nie będę powtarzać.
Trochę się boję.
Troszczę się ponad miarę.
Z miłości przecież.

Odliczam dni do urlopu.
Czekam na niego jakby potem
wszystko miało być inne.
A przecież wiem dobrze, że nie będzie.

weheartit.com